Liturgia
święta, stanowiąc najwspanialszą rzeczywistość, w której
spełniają się Tajemnice naszego zbawienia dokonane na Krzyżu
przez Pana Jezusa Chrystusa, łączy niebo z ziemią, sprawiając, że
dusze mogą otrzymać niezbędne im łaski. W zamyśle Bożym
Kościół, będący Matką dla każdego wiernego, jest monarchią
doskonałą, wspólnotą hierarchiczną, której stopnie – można
powiedzieć – odzwierciedlają się w bogactwie oraz solenności
zewnętrznych ceremonii.
Papież
– jako Najwyższy Pasterz, głowa Kościoła oraz namiestnik i
zastępca naszego Zbawiciela, jako następca św. Piotra, któremu
sam Jezus Chrystus powierzył klucze Królestwa Bożego mówiąc, że
co zwiąże na ziemi będzie związane w niebie, a co rozwiąże na
ziemi, będzie rozwiązane w niebie – cieszy się największą
godnością i czcią wśród ludu Bożego.
Stąd
też liturgie sprawowane w jego obecności, w jego imieniu bądź też
przez niego samego zawsze odznaczały się największą, czasami
wręcz nieopisaną podniosłością, uroczystością, solennością.
Niektórzy, uczestnicząc w „kaplicach papieskich”, odnosili
wręcz wrażenie, jakoby rzeczywiście znaleźli się w innym
niebieskim świecie wiecznym.
---