Papież (z gr. – ojciec), będąc ojcem całego chrześcijaństwa i ojcem ojców, jak się wyraziło Koncyljum Chalcedońskie[1], pasterzem nie tylko owiec, ale i wszystkich pasterzy[2], jest także kapłanem, ofiarnikiem za świat cały; on, namiestnik Jezusa Chrystusa, w Jego imieniu przedewszystkiem Bogu kult oddaje.
---
Najpierwszym, najgłówniejszym i największym ołtarzem w każdym kościele, mającym więcej niż jeden ołtarz, jest ołtarz wielki – maius; ten jest centrem całego kościoła i wszyscy się doń podczas uroczystych nabożeństw zwracają. Nosi on rozmaite nazwy, stosownie do tego, kto na nim odprawia, lub w jakim kościele się znajduje. Jest on więc ołtarzem papiezkim – papale, w czterech wielkich bazylikach rzymskich: świętego Piotra na Watykanie, świętego Pawła za murami, świętego Jana na Lateranie i świętej Marji Większej[3], oraz w bazylikach, mających na to przywilej, - gdyż sam tylko papież może na nim celebrować, a kardynałowie mogą to czynić w szczególnych wypadkach, i to na mocy osobnej bulli, która się przybija do boku ołtarza; przypomina to starożytny obyczaj, gdy papież sam celebrował tylko, a otaczający go kapłani przyjmowali Komunją świętą.
Nowowiejski A. J. (abp.), Wykład liturgji Kościoła katolickiego, t. I, Warszawa 1893, s. 102, 321.
[1] Sess. III.
[2] Ś. Bernard. De consider., 1. II, c. VIII. Tytuł urzędowy Ojca świętego pełny jest taki: Namiestnik i wikarjusz Jezusa Chrystusa, Następca Księcia Apostołów, Najwyższy kapłan powszechnego Kościoła, Patrjarcha Kościoła Wschodniego, Prymas Włoch, Arcybiskup i Metropolita prowincji Włoskiej, proboszcz Laterański, Monarcha doczesny posiadłości Kościoła Rzymskiego.
[3] Macri (Hierolex. v. altare) opowiada, że Bonifacy VIII papież w roku 1301 udzielił przywilej odprawiania przy tych ołtarzach Jakóbowi pewnemu, opatowi świętego Pawła, i że ten przywilej również posiadają ci opaci, którzy na kapłaństwo wyświęceni zostali przez papieża.