W 1993 roku rzymskie C. L. V. opublikowało w serii Bibliotheca « Ephemerides Liturgicae », « Subsidia » (Collectio cura A. Pistoia, C. M., et A. M. Triacca, S.D.B. recta) zbiór ważniejszych artykułów francuskiego liturgisty Pierre'a Jounela zatytułowany Liturgie aux multiples visages. Mélanges. Teksty zostały podzielone na pięć części: I - Kult świętych, II - Sztuka i liturgia, III - Liturgie francuskie przeszłości, IV - Liturgie i społeczeństwo oraz V - Wielkie zebrania ludu Bożego. Odpowiednio w artykułach nn. 18, 19 i 21 autor omawia takie tematy jak: Liturgia i społeczeństwo w papieskim Rzymie w 1870 roku (Liturgie et société dans la Rome papale en 1870), celebracje liturgiczne Soboru Watykańskiego II i synodu diecezjalnego (Les célébrations liturgiques du Concile Vatican II et du synode diocésain) oraz: od pogrzebu Pawła VI do inauguracji posługi pasterskiej papieża Jana Pawła II (Des funérailles de Paul VI à l'inauguration du ministère pastoral du pape Jean-Paul II). Każdy z tych trzech artykułów prezentuje dość znaczące dane historyczne (dotyczące reformy oraz porzucenia praktycznie większości tradycji Kościoła rzymskiego, które uważano za nieprzystosowane do dzisiejszej mentalności) opatrzone komentarzem kogoś, kto był bezpośrednio zaangażowany w soborowe i przedsoborowe reformy (w pierwszym z wymienionych artykułów Jounel opiera się na zapiskach mons. Xaviera Barbier de Montault).
Z prezentacji Virgilio kardynała Noè, ówczesnego Archiprezbitera Bazyliki Watykańskiej Świętego Piotra i Wikariusza generalnego Watykanu: "La liturgie rénovée a trouvé progressivement son style, pour les grandes assemblées, dans les célébrations liturgiques du Concile Vatican II. Ces dernières ont donné le ton et le goût d'une liturgie à la fois simple et solennelle, et solennelle en cette même sobriété, comme l'a demandé la Constitution « Sacrosanctum Concilium » au n. 34, et dans ce sens accessible aux plus humbles fidèles et ouverte à une participation populaire. Un témoignage de cet esprit nouveau, Mons. Jounel le voit dans les célébrations qui se sont succédées sur la place Saint-Pierre, à l'occasion des funérailles de Paul VI et de l'inauguration du ministère pastoral de Jean Paul II. Des célébrations certainement exceptionnelles, mais rendues proches de tous par la télévision, à travers le monde. La sobre grandeur, le style dépouillé des funérailles de Paul VI et de Jean Paul Ier, le visage de Jean Paul II en prière et son attention aux personnes à travers la noblesse des rites, ne furent pas seulement l'occasion d'une émotion fugitive, mais l'exemple réussi d'une liturgie rénovée selon les demandes du Concile. Un exemple qui peut être appliqué au-delà de la grandeur de la place Saint-Pierre, dans les célébrations liturgiques de l'évêque dans son diocèse, et spécialement quand son église particulière est réunie en synode" (s. 7).
Materiały te, wraz zapiskami oraz wspomnieniami pozostałych uczestników tamtych ("soborowych" i "posoborowych") wydarzeń, mogą posłużyć do opracowania dokładnego przebiegu reformy liturgii papieskiej w drugiej połowie XX wieku.